در اسلام بنیانی محترم تر و بارزش تر از «خانواده » نیست ، اصل در ازدواج
بر سازش ، گذشت و محبت است . تنها چیزی که این خانواده را ویران و
نابود می کند «طلاق » است که در اسلام فقط برای جایی مهندسی شده
است که در حد ضرورت و ادامه زندگی به بن بست برسد و طلاق همان طور
که از معنایش بر می آید به معنای "باز کردن گره گور در زندگی" است .
اما متاسفانه با رشد این همه امکانات مادی ، رشد طلاق هم در جهان و کشور
ما به طور تصاعدی در حال افزایش است. در حالی که در اسلام از طلاق به عنوان
لرزش عرش الهی 1، و با دست خود خانه خود را ویران کردن2 یادشده است.
یعنی خانه ای که بر اثر طلاق خراب شد ، این بافت فرسوده به آسانی قابل
ساخته شدن نیست ، به عبارت دیگر؛ ساخت بافت درونی ، گرم و صمیمی
خانواده بسیار مشکل تر از بافت ساختمانی خانه که ممکن است در چند ماه
ساخت و ساز آن به اتمام برسد.
لذا به خانه و محل زندگی« مسکن» می گویند ، مسکن یعنی محل سکونت و آرامش
که تهیه آن بر عهده مرد است و آرامش و سکینت آن بر عهده زن نهاده شده است قرآن
در این باره می فرماید:
خَلَقَ لَکُمْ مِنْ اَنْفُسِکُمْ اَزْواجاً لِتَسْکُنُوا اِلَیْها...3
اگر در این تقسیم کار هر کدام ادب و اخلاق را رعایت کنند ، قطعا طلاق رخ نخواهد داد.
لذا از طلاق به عنوان منفورترین حلال یاد می شود . یعنی هر چند طلاق یک نوعی رهایی
و از نظر شرعی مجوز دارد، اما آثار منفی که در زندگی دارد تا آخر عمر از حافظه طرفین
پاک نخواهد شد.
1- مکارم الاخلاق، الطبرسی، رضی الدین، ج، ص197.
2-الکافی- ط الاسلامیة، الشیخ الکلینی، ج5، ص328.
